Het is alweer tweeëntwintig jaar geleden dat mijn verhaal begon. Met wat losse aantekeningen, een klein beetje informatie vanuit mijn omgeving en mijn opgevraagde medische dossier ging ik aan de slag. Er was een enorme drang om voor mezelf helder te krijgen en te reconstrueren wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd was en waarom. Wat waren de cruciale momenten? Deze hele beleving opschrijven, analyseren, begrijpen en verwerken om te kunnen helen was van levensbelang voor mij, voor mijn kleine dochter. Het schrijven van mijn eigen verhaal heeft mij zeer waardevolle inzichten opgeleverd, inzichten waar ik de rest van mijn leven mee vooruit zou kunnen.
Het heeft maar liefst achttien jaar geduurd voordat mijn verhaal er ook daadwerkelijk was. Zo’n lange tijd heb ik blijkbaar nodig gehad! Nu, terugkijkend, ben ik dankbaar dat ik er zo lang over gedaan heb. Tijd is kostbaar maar ook heel grenzeloos. Het leven ging ook gewoon door en vroeg al mijn aandacht; ik moest weer keuzes leren maken, prioriteiten stellen, het leven toch weer leren te ‘leven,’ en natuurlijk vooral en boven alles voor mijn prachtige kleine dochter zorgen.
In die achttien jaar was er ook veel verdriet en teleurstelling; mijn voortdurende vermoeidheid, een dagelijks falend geheugen, een partner die vertrok, verlies van werk, woning, mijn identiteit. De oorzaak was mijn zwangerschap die een ernstige vergiftiging veroorzaakte. Ik beleefde een bijna-dood-ervaring, een beangstigend delier, een ernstige depressie en een lichaam dat jarenlang uit balans was.
Toch heb ik altijd de beste mentor dicht bij me gehad; mijn inmiddels volwassen dochter die mij elke dag liet zien dat er hoop was, rust en dankbaarheid. En tot op de dag van vandaag doet ze dat nog steeds. Dankjewel Amani, dat ik jouw mamma mag zijn.
‘Het kindje dat troosten kon’ mijn verhaal, het boek dat ik uitgaf, in eigen beheer, op moederdag 9 mei 2021.
Om te bestellen, stuur mij een email: mansi.evita@gmail.com
Ook voor vragen, opmerkingen, suggesties, andere feedback.
Warme groet,
Evita Mansi